Espectros de Europa

'Espectros de Europa' reúne catorce producións recentes que, dalgún xeito, unhas veces máis sutilmente, outras levándoo a un primeiro plano, abordan o tema da convivencia, dos conflitos derivados da emerxencia do racismo, a xenofobia ou o nacionalismo, como se aínda Stefan Zweig estivese enxergando un vello continente en chamas. Deixándomos conscientemente a un lado a vertente máis misantrópica e violenta do cine social europeo, o certo é que esta escolla de filmes fala do pasado (particularmente Stefan Zweig: adiós a Europa) e do presente, cando non de dúas temporalidades que se solapan, de forma literal en En tránsito o coa saída á luz dun pasado que se quixo soterrar para mantelo agachado (Ida e Escoréu, 24 d'avientu de 1937). Outras veces son as tensións étnicas (Demasiado cerca, A Ciambra), a aparición do outro, do inmigrante, polo xeral (El otro lado de la esperanza, The Square), o colonialismo económico (Toni Erdmann, Western), as consecuencias directas e máis inmediatas da crise (La fábrica de nada) ou, simplemente, un sentimiento tan abstracto como desencantado do que outrora puido supor a utopía europea, ao menos para a xuventude (Park, Europa), os que nos traen de volta esa ameaza crónica, a dunha pantasma que se resiste a nos abandonar.