En tránsito
Transit
Franz Rogowski, Paula Beer, Godehard Giese, Lilien Batman, Maryam Zaree, Barbara Auer, Matthias Brandt, Sebastian Hülk, Emilie de Preissac, Antoine Oppenheim, Louison Tresallet, Àlex Brendemühl
- 101 minutos
Un home alemán foxe dos nazis xunto cun famoso novelista. Os dous tentan chegar a Marsella, dende onde escapar de Europa. Cando o escritor morre na viaxe, o seu acompañante rouba os seus papeis e faise pasar por el para obter un visado que lle permita meterse nun barco, mais no camiño atoparase coa muller do autor, da que fica namorado e a quen non se atreve a confesar a verdade.
Película de época sen época, deliberadamente ambientada na actualidade, Petzold coloca a refuxiados europeos que marchan dun territorio ao que outros chegan.
- Ano:2018
- Países de produción: Alemaña, Francia
- Guión: Christian Petzold
- Fotografía: Hans Fromm
- Montaxe: Bettina Böhler
- Produtora(s): Neon Productions, Schramm Film
-
Christian Petzold: “Es absurdo encerrar a la gente en campos y que el flujo del dinero no tenga límites”
Entrevista por Paula Arantzazu Ruiz (Sensacine)
Trailer do filme
Versión orixinal subtitulada
Regreso ao pasado
Antonio Weinrichter (ABC)
Christian Petzold é quizais o cineasta actual que mellor idea o xénero histórico. Tras ter tentado un melodrama digno de Sirk en Phoenix, aquí ensaia unha opción aínda máis atrevida. Adapta un texto de Anna Seghers de 1944 que narra as dificultades para escapar de Francia baixo a ocupación nazi e trasládao á Europa actual, destino de refuxiados e exiliados. A operación é sutil, non hai subliñados nin explicacións: os malos seguen a ser alemáns (Petzold nunca esquece a súa perspectiva nacional) e as vítimas son presuntamente xudeus e non musulmáns, como pasaría hoxe. O efecto de estrañeza vén de velos loitar cunha burocracia cruel, homicida, na Marsella contemporánea. Estrañeza, e a vertixe dunha triste lucidez: carecen do halo romántico dos exiliados de Bogart e Boyer nos anos 40, mais os parias actuais viven o mesmo calvario.
Esa lectura dialéctica, ese contemplar o presente dende o pasado, pode deberse á achega de Harun Farocki, gran ensaísta do cine que colaborou con Petzold en varios guións ata o seu recente falecemento. Seu parece, en efecto, o concepto que é puro Benjamin (outro exiliado que se suicidou nunha fronteira) de presentar a Historia como unha ruína: a dimensión temporal retrospectiva da alegoría. A película resulta máis ben fría que (melo)dramática, parécese á soberbia triloxía de Axel Corti sobre a diáspora, Wohin und Zuruck. O primeiro título do tríptico, Deus xa non cre en nós, podería ter servido para esta película: explica dende logo o limbo no que parecen vivir os personaxes.