Europa

Con materiais parecidos aos que podía ter empregado Josep Maria Fonollosa para escribir un poema con alma de viacrucis insomne (“Ojalá que llegara/el fin del mundo esta noche/y esta noche no acaba, no, nunca acaba”), Miguel Ángel Pérez Blanco, autor das curtametraxes Carretera al Atlántico (2011) e Los dinosaurios ya no viven aquí (2013), asinou unha ópera prima que envolve de enigma e un hermetismo só aparente a súa abafadora claridade de ideas. En Europa hai dous amantes que se desdobran e unha noite que se bifurca (do 31 de decembro de 1999 ao 31 de decembro de 2017) para ofrecer, ao amparo da linguaxe do símbolo e o pesadelo, o diagnóstico dun presente de extravíos e incertezas.

O cineasta, que dedicou un estudo académico á obra do francés Philippe Grandrieux —cineasta esencial do noso tempo que aínda non coñeceu acceso aos nosos circuítos de exhibición—, canaliza boa parte da poética abstracta e atmosférica do autor de Malgré la nuit (2015) nesta estrea radical á que non se lle detectan demasiadas ganas de negociar con ninguén. A idea de Europa segundo Pérez Blanco podería ser a promesa dunha rave brillando inaccesible no corazón dun bosque escuro, arrolada polo murmurio políglota dos excluídos. A película discorre por territorios limítrofes aos da viaxe nocturna do axente Cooper e Carrie Page no último capítulo de Twin Peaks: non cómpre que a razón descifre o que o inconsciente entende.