Fantasía pasajera
Dekigokoro / 出来ごころ
Takeshi Sakamoto, Nobuko Fushimi, Den Obinata, Chouko Iida
- 100 min.
Hikashi e Jiro traballan nunha fábrica de produción de cervexa dun barrio popular de Toquio e comparten casa co fillo do primeiro, Tomio, que asiste con interese á escola primaria. O pai, viúvo, é un completo analfabeto borracho que o cría, máis que o educa. Unha noite, á saída dun espectáculo de rōkyoku, crúzanse con Harue, unha moza que está sen fogar nin traballo. Hikashi decide axudala, mais Jiro pensa que iso só lles vai traer problemas. O primeiro fica obsesionado coa rapaza e procura as súas atencións, chegando a desatender o pequeno Tomio, mais a muller semella máis interesada por Jiro, quen a rexeita.
O tema da infancia volve ser o foco de atención de Ozu, co personaxe de Tomio como o máis centrado nun ambiente en que os adultos toman decisións erráticas e non atenden as súas responsabilidades. Esta inversión do rol pai-fillo é algo que o realizador observou no seu barrio de cativo e que denuncia nesta comedia de ton grotesco, próxima ao slapstick. O fillo esperta literalmente o pai ebrio golpeándoo cun bate de béisbol e nunha pelexa entre eles dálle labazadas durante máis de medio minuto. Con todo, estas persoas de corazón vagabundo, que decotío toman decisións desastrosas, son retratadas con agarimo por Ozu, que intenta plasmar o contexto en que se criou xunto cun dos seus habituais guionistas, Takao Ikeda, de procedencia similar. Mentres que os diálogos mostran unha pronunciada ironía e alivian a carga dramática do argumento, outros intertítulos están narrados en pasado e con enunciacións propias dun conto clásico, o que confire á trama certo ton de fábula.
- Ano:1933
- Países de produción: Xapón
- Guión: Takao Ikeda, Yasujirô Ozu
- Fotografía: Hideo Shigehara, Shojiro Sugimoto
- Montaxe: Kazuo Ishikawa
- Produtora(s): Shōchiku
Una cuestión que me ha ampliado el mundo: reflexiones sobre Corazón vagabundo
Yasujirô Ozu
He acometido esta película, al final de la era del cine mudo, para tratar de abrir nuevos horizontes desarrollando a posteriori algunos temas de la vida de la gente común, a la que siempre he retratado.
Ya no podía con el clima deprimente de la vida cotidiana de Japón, y quería abrirme a todo lo que fuese «moderno». Hasta el dentífrico, o el jabón, y todos los objetos insignificantes que se utilizan en escena eran productos de importación. Escribí el guion en un hotel. Al pensar en ello ahora he visto que mi actitud fue un poco snob. Pero intenté hacer que el público percibiera en una película muda las novedades del cine sonoro.
Dejando aparte que los resultados fueran buenos o no tanto... lo que yo quería que se entendiera era mi intención subyacente de mostrar, por así decirlo, una ukiyoe [xilografía en color] como si fuese un aguafuerte.
En La poética de lo cotidiano. Escritos sobre cine, de Yasujirô Ozu (ed. Gallo Nero, 2017). Orixinalmente publicado en Kinema Junpo, número especial de marzo de 1958.