Sailor Suit and Machine Gun

Seguramente esta Sailor Suit and Machine Gun sexa a película máis enerxética na carreira toda de Shinji Sōmai. Parte da idea tan disparatada dunha adolescente que herda por casualidade a presidencia dun clan de yakuzas vindo a menos. Enleada sen querelo nunha conspiración que involucra diversas familias á caza dun alixo perdido de cocaína, o guión utiliza o macguffin desa procura do “tesouro” perdido para transitar entre xéneros de forma aloucada. Cada nova secuencia é unha sorpresa de proporcións maiúsculas, que axiña instala o espectador nunha surrealista viaxe ao inesperado.

Este cadáver exquisito de tolemias, moi na liña da inconexa Hausu (1977) de Nobuhiko Obayashi, que catro anos antes marcara o camiño das producións para adolescentes co seu desmesurado éxito, non ten nin a máis mínima intención de presentar unha historia crible, pero nin falta que lle fai. A forza das interpretacións e do seu estilo logra que esta amálgama de ocorrencias funcione como exercicio posmoderno de deconstrución dos xéneros da yakuza, o fantástico e o seishun eiga.

Sōmai divírtese e próbao todo: distorsións visuais, estrañas angulacións, planos secuencia inusitados, fragmentos abstractos… Engádase a isto unha dirección de arte sen medo ao ridículo por parte de Yoshinaga Yoko'o e temos veredicto: Sailor Suit and Machine Gun séntese como unha jam session que vai mudando de sensacións a un ritmo frenético. Absoluto gozo do artificio.