Rebeca

Judith Anderson, que se gañou o título de dama, era unha actriz de orixe australiana que tivo unha ampla carreira teatral en Broadway. En cine traballou de forma bastante máis esporádica: 25 títulos ó longo dos 50 anos que median entre 1933 e 1984, pero só un bastou para imortalizala. Hai dous motivos para que Anderson quedase permanentemente asociada coa Sra. Danvers (...). O primeiro é froito dunha opción deliberada de Hitchcock: «Case nunca se veía á Sra. Danvers andando ou en movemento. Se entraba no cuarto onde estaba a heroína, o que ocorría era que a rapaza oía un ruído e de súpeto alí estaba a omnipresente Sra. Danvers completamente inmóvil ó seu carón... Mostrala andando pola casa significaría humanizala». A fáctica subxectiva de Hitch surteu o efecto de converter á Sra. Danvers nun icono, unha máscara, unha categoría: a ama de chaves levaba incorporada a súa propia caricatura. O segundo motivo é a adecuación entre intérprete e personaxe: a fria presencia que ó parecer proxectaba Anderson fundiuse indeleblemente coa Sra. Danvers, quedando fixada para sempre a imaxe da definitiva solteirona hostil que nunca foi xove, unha Margaret Dumont envasada en vacío e sen Groucho que lle ladre. Fálase do encasillamento das estrellas, pero ¿que hai dos segundos actores que quedan unidos inseparablemente a un personaxe? Anderson, como a Elsa Lanchester que foi noiva de Frankenstein, non se converteu nun deses actores de carácter que rouban plano sendo sempre eles mesmos (Walter Brennan) ou os seus primos cercanos (Thomas Mitchell): o seu destino foi non poder separar a súa imaxe da Sra. Danvers e quedar para sempre como unha actriz de (mal) carácter.