Pas De Trois

• Share on twitter
• Share on facebook

A cuestión de se certos tipos de formalismo cinematográfico tenden a ser sexualmente reaccionarios está encapsulada neste pequeno tríptico. Cada unha das tres partes inclúe tres tipos de información.

Na primeira parte, vemos fotogramas soltos de strippers bailando; grupos de fotogramas soltos de vermello claro e, máis tarde, de amarelo claro; e grupos de fotogramas soltos do que parece ser unha fonte de luz. As imaxes e as cores claras mestúranse na retina e, xunto co escintileo da fonte de luz, fan que esta parte lembre á visión dun proxector de cinema.

Na segunda parte vemos imaxes de acción real dunha nena que presumiblemente compite nun concurso de piruetas. Estas imaxes fúndense e desdebúxanse con regularidade nun azul claro que, á súa vez, está interrompido cada vez, entre fundido e fundido, por un único fotograma do que parece unha pantalla de cinema.

Por último, na terceira parte, imaxes en tons vermellos de tres strippers, gravadas a cámara lixeiramente rápida, altérnanse con colas de oito fotogramas en cor verde lima e, en catro ocasións, con tomas de varios peixes nun acuario que lembran aos peixes e o acuario da sección final de SURFACE TENSION.

Xuntas, as tres partes suxiren algo da historia do cinema (os fotogramas soltos da stripper e o escintileo da primeira parte lembran a Muybridge e ás primeiras proxeccións cinematográficas), así como os tres compoñentes mecánicos do aparato cinematográfico -proxector, pantalla, película (os peixes están na auga do acuario, como as imaxes están «en» a emulsión da película)- e a propensión histórica do cinema para utilizar a figura feminina (e o drama da súa inocencia e sexualidade) como centro da mirada do espectador.

PAS DE TROIS lembra as películas dun só fotograma de Paul Sharits, a STRIP de Robert Huot e a algúns dos primeiros traballos cinematográficos de Frampton.

(Scott MacDonald)