Os Lobos
Joaquim Almada, Francisco Amores, Joaquim Avelar, Palmira Avelar
- 83 minutos
Mais, con tanta inexperiencia, tanto cine afeccionado e tanta improvisación, o “milagre” xa acontecido nas Mulheres da beira, repetiuse e mesmo se ampliou, pois Os lobos é un filme aínda máis fascinante que o anterior. Tiñan razón os nosos críticos máis perspicaces, como Roberto Nobre ou Félix Ribeiro, que sempre defenderon que Os lobos era “a mais bela xoia que a cinematografía portuguesa do período mudo ten para mostrar” (Félix Ribeiro). Se é cun criterio absoluto ou non (o Douro de Oliveira ou o María do Mar de Leitão de Barros son obras máis importantes), é, innegablemente, unha obra fermosa, sorprendente e radical.
(…) O que a min máis me sorprende (e con cada nova visión do filme me deixa máis perplexo) é como Rino Lupo o conseguiu sen unha orientación estética segura e sen sequera un argumento sólido ao que se agarrar. Se pensamos friamente na estrutura do filme, é unha estrañeza, con aquel prólogo marítimo que nada ten que ver co resto da acción e con personaxes e situacións que nunca se definen dramaticamente. A construción do filme é enteiramente anárquica (e moitas veces bastante primaria) mais iso non impide que, case coa construción de cada plano, aconteza cine. É do seu vagar (vagar en varios sentidos) que Os lobos retira a súa singularidade paradoxal. Filme feito á deriva, é nesa deriva que se afirma, servido plasticamente, como acontecera en Mulheres da beira, pola fabulosa fotografía de Artur Costa de Macedo, que nesta boa copia podemos apreciar mellor.
(…) Se hai unha “escola portuguesa”, como algúns defenden, no noso cine, os fundamentos dela están neste filme esdrúxulo, con lugar seguro en calquera antoloxía do insólito que se prece ou se queira organizar. Obra “resplandecente”, como se di do gótico final, situada entre o hiperrealismo e o surrealismo, no vértice dunha estética do insólito que raras veces, no noso imaxinario, terá tido tanta forza e tanta singularidade. (João Bénard da Costa)