Eyes Wide Shut

• Share on twitter
• Share on facebook

O doutor William Harford e a súa muller, Alice, viven nun luxoso piso de Central Park. Asisten a unha festa na casa do seu amigo Ziegler. Alí, ambos coquetean con outras persoas. De volta á casa, unha confesión de Alice trastorna a Bill. Este vese obrigado a marchar e visitar a casa dun dos seus enfermos. Comeza unha noite turbadora, de pesadelo, onde Bill se ve sobrepasado por acontecementos e emocións. O último filme de Kubrick pode resultar hoxe, 20 anos despois, á marxe das publicidades e ecos de sociedade de daquela, todo unha (re)descoberta. Ambientado nun Nadal de atmosfera obsesiva, cóntanos, entre outras moitas cousas, a historia dun matrimonio, ou, como dicía Michael Herr, ao igual que acontece na Frauta máxica de Mozart (e a música é esencial), “un conto de fadas en que hai unha busca perigosa, posiblemente éterea, mais que ao remate resulta frutuosa”. Versión da (moi) perturbadora narración literaria Relato soñado, Kubrick despídese do cine con referentes de raíz europea -de Ophuls a Lubitsch ou von Sternberg-, e mostra as súas virtudes cun (complexo) equilibrio entre o escuro e o luminoso da nosa condición, unha auscultación chea de capacidade onírica.