El manantial de la doncella
Jungfrukällan
Max von Sydow, Birgitta Valberg, Gunnel Lindblom, Birgitta Pettersson, Axel Düberg, Allan Edwall, Tor Isedal
- 89 minutos
A tradición do século XIV en Suecia mandaba que no verán unha doncela fixese unha ofrenda con candeas no altar da Virxe. O rei Töre envía a filla Karin, que vai acompañada de Ingrid, rapaza que a odia secretamente. No camiño, no medio do bosque, abandónaa. Karin decide continuar soa e atópase cun grupo de pastores, de aparencia amable, que desexan partillar con ela a súa comida.
- Ano:1960
- Países de produción: Suecia
- Guión: Ulla Isaksson
- Fotografía: Sven Nykvist
- Montaxe: Oscar Rosander
- Produtora(s): Svensk Filmindustri
-
Crítica en Cinema Esencial
por David Vericat
Ingmar Bergman: God is Silent
Ensaio fílmico con treitos de varias películas de Bergman sobre a idea do silencio de Deus.
Un austero estudo da violación, a maldade e a morte, baseado nunha canción popular do século XIII
Fundación Ingmar Bergman
Baseado nunha canción popular do século XIII, o guión escribiuno Ulla Isaksson. Bergman ten falado a miúdo sobre o Rashomon de Akira Kurosawa coma un dos seus filmes favoritos. El manantial de la doncella está, sen dúbida, en débeda con este traballo, así coma cos estudos cinematográficos da natureza de Victor Sjöström.
O filme rodouse en varias localizacións de Dalarna, entre as que se inclúen Styggforsen e Skattungby. O material de prensa orixinal contiña un pequeno texto de Ingmar Bergman, titulado Páxinas dun diario que non existe. Conta a historia dunha mañá chuviosa a finais da primavera de 1959: “Todos estabamos activos para manter a calor. A temperatura estaba no punto da conxelación e, de cando en vez, folepas de neve aparecían entre a xélida néboa gris”.
O equipo esforzábase por facer funcionar a vella cámara nestas duras condicións meteorolóxicas cando, de súpeto, as nubes marcharon e o sol brillou e as atravesou. O momento para unha toma: “Porén, mentres os raios de sol penetraban e escintilaban filtrados na misteriosa escuridade da auga do bosque e a través do verde transparente da primavera nas suecas betuláceas, alguén nos chamou berrando e apuntou ao ceo”.
Dúas grúas voaban maxestosas por enriba das copas das árbores. Todo o mundo deixou de traballar para admirar a escena. Cando os paxaros desapareceron, Bergman fantasiou por un intre co agradable que sería contar cun set ao estilo de Hollywood ao seu dispor: “[...] ter unha cámara que non estivese amarrada, un raíl que non fixese ruído, sería todo un acontecemento por unha vez facer unha película cun orzamento de máis de 250.000 dólares, só por probar. Porén, malia todo iso vou dicir que non rotundamente á oferta dos americanos. Sentín unha súbita felicidade e alivio. Sentinme seguro e na casa”.