El espíritu de la colmena
Fernando Fernán Gómez, Teresa Gimpera, Ana Torrent
- 98 minutos
Unha das estreas da longametraxe máis impresionante da historia do cinema a cargo dun Víctor Erice que xa dirixira unha das historias do filme colectivo Los desafíos (1969). A unha pequena vila de Castela chega o camión do cine. Trae Frankenstein, que ven as nenas Ana e Isabel. O pai Fernando traballa nunha colmea e a nai Teresa escribe unha carta a alguén descoñecido. A impresión que produce o filme de James Whale a Ana fai que a súa irmá máis vella lle diga que o monstro está vivo e permanece agochado na vila. Unha produción de Elías Querejeta que, desde o lirismo, o misterio e a sensibilidade, retrata tamén a sordidez dun tempo e establece os estilemas dunha traxectoria apaixonante ao ofrecernos unha das obras mestras da historia do cine, único título español na última listaxe de Sight&Sound. Concha de Oro en Donostia 1973.
-
-
-
Universo Víctor Erice Cineclube Valle-Inclán
El espíritu de la colmena
Versión lingüística:VOFormato:DVD -
Huellas de luz. Cen anos de cine español
El espíritu de la colmena
Versión lingüística:VOFormato:35mm.
- Ano:1973
- Países de produción: España
- Guión: Vítor Erice, Ángel Fernández-Santos
- Fotografía: Luis Cuadrado
- Montaxe: Pablo G. del Amo
- Produtora(s): Elías Querejeta P.C.
Comentario polo centenario do cine. Ciclo Huellas de luz.
José Luis Téllez
A primeira longametraxe de Víctor Erice sustenta unha reflexión de especial intensidade sobre o desprazamento dos códigos de tradición oral ó ser penetrados por elementos do mundo urbano: o ferrocarril e un cinematógrafo ambulante, trazando desde o arranque a ambivalencia referencial que articula a médula do film. Multiplicando o seu poder recíproco, ambos dispositivos poñen en escena a simboloxía do corpo adulto, a través da súa representación no corpo de Frankenstein e da chegada furtiva dun home ferido que se arroxa do tren, a quen a nend protagonista descubre na casa abandonada que serve como teatro dos seus xogos e representacións fantasmáticas: corpo igualmente ligado ó proceso institucional de aprendizaxe por mor dun fragmentado maniquí anatómico escolar. Itinerarios do saber refletidos en pinturas da casona familiar, o anxo da garda no dormitorio infantil e un San Xerónimo que preside o despacho do pai, solitario escritor dun caderno de memorias. Pai retratado xunto a Unamuno que rastrexa noticias ignotas nunha radio de galena, nai que persegue unha canción de Lorca na afinación desvencixada do piano e escrebe unha carta (un texto ancorado na visión da hecatombe) que lle será devolta: dobre hermetismo que envolve o avatar duns personaxes dorosamente confinados na posguerra esteparia dunha vella Castela. (...) Narrado en longos planos fixos, con escaso diálogo e eficazmente puntuado por unha música de sobriedade espartana, o film -unha das obras máximas da cinematografía española e unha das máis singulares na historia do cine mundial- posúe un sortilexio indefinible e un alento onírico incuestionable e de seu.