Carmiña, flor de Galicia
Maruja del Mazo, Irene Salazar, Juan Muñoz del Río, Eduardo Prados
- 125 minutos
Carmiña, unha moza que vive co pradasto na aldea de Almedo, é amada en segredo por Martiño. A esta relación oponse o seu titor, que pretende redimirse da pobreza cunha voda de Carmiña. Un día chega a Almedo Armando Rodríguez, conde de Vindey.
Dixitalización 4K a 18fps realizada a partir dos materiais en 35mm conservados na Filmoteca de Galicia e financiada pola Unión Europea, a través do Fondo Europeo de Desenvolvemento Rexional (FEDER), como parte da resposta da Unión Europea á pandemia da COVID-19.
-
-
-
-
-
Materiais para unha historia do cine en Galicia
Carmiña, flor de Galicia
Versión lingüística:MudaFormato:DCPEntrada gratuíta.
-
- Ano:1926
- Países de produción: España
- Guión: Antonio Rey Soto
- Fotografía: Antonio Vistarini, Manuel Lamartín
- Produtora(s): Hispánica Film Ltda.
Carmiña, flor de Galicia
José María Folgar de la Calle
Rino Lupo é (...) un cineasta italiano calificado por Pérez Perucha de "trotamundos" polo percorrido europeo que levou a cabo: París, Copenhague, Moscú, Varsovia, Porto, Lisboa, San Sebastián, ata que aparece en Galicia, en Vigo, en concreto, despois de conseguir financiamento en Madrid para rodar CARMIÑA, FLOR DE GALICIA, a imitación de MULHERES DA BEIRA (1921).
(...) Hai [na opinión de Perucha] elementos de crítica social, a opresión do campesiñado galego polos aristócratas propietarios das terras que traballan coa certeza de que é imposible alonxarse da súa pobreza endémica, as grandes diferencias entre a vida deses labregos e a vida dos señoritos nunha cidade, a presencia de símbolos relixiosos como referentes das actitudes campesinas. (...)
Lupo, que filmou os interiores nos estudios Invicta de Porto, tivo como colaborador a Antonio Rey Soto, e este escritor soubo introducir nos rótulos algúns comentarios o suficientemente críticos que rompen esa imaxe idílica que nos quere transmiti-la publicidade do filme. É bastante probable que neste caso se producise unha influencia de Basilio Álvarez (1877-1943), amigo de Soto, caracterizado polo seu activismo agrarista, e polas súas enérxicas diatribas antiforais. Sen embargo, neste aspecto, a saída do filme non foi idónea, tendo en conta a abolición que desas cargas fai en 1926 o goberno de Primo de Rivera (...).
(...) a película utiliza a paisaxe como reflexo da psicoloxía dos protagonistas (o que a relaciona con prácticas cinematográficas foráneas), non como telón pictórico para a historia. As alusións ás penosas condicións de vida son directas: a emigración a América vese como unha esperanza de mellora, pero tamén como unha experiencia desgarradora. Por outro lado, as relacións familiares aldeás non son presentadas bondadosamente: Carmiña vive cun padastro que a maltrata. Na cidade, destácase a futilidade da vida dos señoritos: conversando nos clubs, e atentos a calquera aventura amorosa. É, polo tanto, unha visión atípica de Galicia, e quizai un pouco adiantada ó seu tempo.
En ‘O cine silencioso en Galicia ata a aparición do sonoro’, en Historia do cine en Galicia, José Luis Castro de Paz (ed.) (Vía Láctea Editorial, 1996). pp. 88-90