Bright Future

No que respecta aos monstros cinematográficos, unha medusa —de cor vermella luminescente, pero do tamaño das que se teñen nos acuarios domésticos— é unha elección perversa. Se se deixa soa, flota nun ecosistema de auga salgada resistente aos seres humanos a gran escala; só cando a molestan reacciona cun veleno precognitivo. Pero Bright Future (2003) é outra das apocalipses fragmentarias de Kiyoshi «sen sentido» Kurosawa, onde a forza destrutiva se presenta de novo a todas as vítimas. A diferenza das ameazas planetarias dos kaiju, os exércitos alieníxenas ou o colapso ambiental, Kurosawa imaxina a fin da sociedade como algo máis parecido a un suicidio masivo que a un masacre. Require a complicidade individual. Tras a súa definitiva incursión no J-Horror con Pulse (2001), pola que Kurosawa é probablemente máis coñecido, Bright Future foi obxecto de burlas un tanto desconsideradas por un erro de categorización sobre os obxectos do medo: as pequenas cousas dos acuarios só son tan ameazadoras como estúpidos son os observadores. Con todo, as pantasmas de Pulse funcionaban de maneira moi similar, poboando habitacións precintadas e causando danos só cando se visitaban. Aínda así, lograban destruír o mundo.

Parte da dificultade para avaliar a Kurosawa como director de terror, ou as súas películas como terror —lonxe de ser o único modo no que traballa, mesmo dentro dunha mesma película, pero o xénero co que se lle asocia máis estreitamente— radica en que fai películas sobre o instinto de morte, o desexo de non morrer máis que o desexo de vivir. As súas películas ocupan o longo momento no que ese desexo se converte en pavor. Desde fóra, iso parece un momento de estupidez, que de cando en vez dá medo. As escenas de Bright Future nas que uns dedos se balancean xunto a un dócil saco de veleno parecen absurdas, ata que o espectador lembra que probablemente faría o mesmo, quizais só rozando a auga no canto de mergullarse nela. O descoñecido, coa morte como a súa forma definitiva, é profundamente fascinante. (…)

Curiosamente, é cando Bright Future se achega máis ás visións apocalípticas cando menos parece unha película de monstros. A posta en escena está chea de formas cnidarias: un mono branco lanzado ao aire, unha cometa, unha tulipa. Sexa o que sexa o que representa a medusa, xa invadiu Toquio. Cando unha banda de escolares descontentos loce auriculares luminosos e se move en formación polas rúas, o paralelismo visual coa invasión acuática suxire un levantamento inminente, unha revolta xeracional contra unha sociedade que obriga os mozos a aclimatarse á inhóspita contorna de Toquio. Con todo, a rebelión que segue é incoherente e trivial mesmo antes de que a policía a disolva. A medusa vai máis aló de Mamoru para incorporar a toda a mocidade urbana descontenta, incorporando no proceso todo o seu patetismo e a súa frustración sen rumbo e sufocada facilmente. Os ríos exceden de veleno brillante, pero o banco de medusas afástase nadando da cidade.

Está claro por que ninguén quere envellecer nesta visión de Toquio. Os grandes angulares da cámara aplanan os rañaceos ata convertelos nun pano de fondo; os edificios invaden os personaxes, á vez que parecen ingrávidos e baleiros. O vídeo dixital, gravado con diferentes cámaras pero que se mantén sucio e cun alto contraste, mancha o cadro cunha paleta de cores apagadas. A cámara inquieta que segue a Nimura fíxase en cada expresión relaxada e cada arrebato de ansiedade, con movementos nerviosos e bruscos. Mesmo a vida doméstica de Shin-ichiro e Nimura, supostamente un centro estable nun mundo en constante cambio, está inzada de marcadores de xénero do melodrama de mediados de século. A cámara detense e os dous móvense polo encadre en longas tomas meticulosamente trazadas, con enfrontamentos coreografados e impulsos e modulacións teatrais na voz. A estabilidade calcifícase en artificio, a emoción crúa imponse co amargo coñecemento de que a familia é unha construción.