Al primo soffio di vento

• Share on twitter
• Share on facebook

As últimas pingas de chuvia caen sobre o rostro de Leah. Nese intre, mentres a madeira dunha barca renxe á beira do Mincio, a auga comeza a descompoñer a luz. Efémero dioivo multicolor. A vida suicida do prisma onde calquera cousa más grande, onde calquera cousa máis duradoira, sería unha vulgaridade. É probable que o espectador non chegue a percibir a iridiscencia, mais tamén é probable que ese soprido da imaxe, que ese tránsito de onda e partícula, lle producise un instante de felicidade, un sentimento oceánico, quizais unha melancolía subliminal. Aí habita o cine de Piavoli, nun intervalo estético, científico e biolóxico, no eco louvado da herba, no tremor xerado polas voces no tempo, entregando imaxes e sons que trascenden o cine. Lucrecio describiu a chuvia como se un gran pan de cera posto sobre o lume ardente se derretese. Piavoli quizais teña razón e non sexa un poeta, senón algo máis importante: un extraordinario panadeiro. [Roberto Amaba/FICX]