Policial francés

En colaboración con: Alianza Francesa da Coruña.

Desde os primeiros folletíns do cine mudo e personaxes como Rocambole, Arsenio Lupin ou Fantomas, a narración policial en Francia ten unha enorme importancia, ademais de posuír trazos distintivos con respecto a outras tradicións e prácticas. Escritores como Auguste Le Breton, Jean-Patrick Manchette, Albert Simonin, Boris Vian, Ange Bastiani, Boileau & Narcejac ou José Giovanni, directores tan disímiles como Julien Divivier, Clouzot, Becker, o propio Giovanni, Jacques Deray, Henri Verneuil, Chabrol, Melville, axudan a consolidar o noir, favorecido tamén pola explosión da Nouvelle Vague ou as publicacións e traducións de editoriais como Gallimard. Un termo propio, Polar, distancia o cine francés do modelo estadounidense (e preludia algúns dos cambios do Novo Hollywood dos anos 60-70): aumento de complexidade e, sobre todo, de ambigüidade nos personaxes e situacións; austeridade e depuración narrativa; importancia dos espazos e ambientes; a substitución da figura do detective pola do policía e a creación de vertentes subxenéricas moi ricas, que van de historias de gángsters, loitas entre bandas, atracos ou vinganzas ata a crítica política. Neste ciclo facemos unha breve selección que atinxe, a modo de percorrido histórico e sen desatender a produción recente, a algúns dos mellores exemplos.