Filmes falados

“Um Filme Falado” é o título dunha película de Manoel de Oliveira de 2003, unha fábula onde os personaxes, pechados nun cruceiro polo Mediterráneo, discuten sobre o divino e sobre o humano, nunha sorte de metáfora sobre o destino da civilización europea, mesturando con total naturalidade linguas diferentes. Non é unha película en que se fale nin máis nin menos que noutras de Oliveira, mais o título parece moi axeitado para trazar un panorama por ese cine máis recente edificado a partir da palabra. Digamos que a gran maioría do cine posterior a 1930 está constituído por “películas faladas”, o que non quere dicir que en todas se fale por igual nin do mesmo. O diálogo sostén moitas películas contemporáneas e moitos cineastas son verdadeiros mestres na arte de combinar as palabras e as imaxes: Hong Sang-soo, Ted Fendt, Cristi Puiu, Matías Piñeiro, Albert Serra, Ryûsuye Hamaguchi etc. O ciclo “Filmes falados” é tamén unha oportunidade para presentar restauracións recentes de clásicos deste cine da palabra. Non podía faltar Ordet (La palabra), de Carl Th. Dreyer, mais tampouco La mamá y la puta, de Jean Eustache. Nin ao menos unha representación do cine de Oliveira, Francisca.