Esenciais: Éric Rohmer

Éric Rohmer (1920-2010) foi un cineasta e crítico francés de brillante e persoal traxectoria. Recuperamos oito dos seus títulos, con copias novas, restauracións co gallo do seu centenario, parte dunha filmografía chea de excelencia. Rohmer foi profesor, escritor, o máis vello dos membros da Nouvelle Vague -12 anos máis vello ca Truffaut- e perspicaz editor da publicación Cahiers du Cinema. A difusión e o seu prestixio profesional chegan por medio dos Contos morais, seis filmes inicialmente concibidos literariamente, suxestivas variacións coa novela do século XIX como eixo, que desenvolve entre 1963 e 1972. Estas narracións presentan as constantes do seu estilo: naturalista, despoxado, milimétrico, un rigor de asceta impoñente –impresiona, unha vez pasado o tempo, a cámara do gran Néstor Almendros- sinxelo e inimitable. Rohmer axuda a converter a literatura e a palabra falada en cine; constitúe así a súa concepción de cine “en prosa”, cos personaxes na procura dunha historia, un dos grandes debates estéticos lanzados desde os anos 60.  

Deste período poderemos ver dous títulos ben significativos: Mi noche con Maud (1969), nominada a dous Oscars, singular amálgama de debate católico e verbalización da complexidade das relacións sexuais, e La rodilla de Clara (1970), símbolo dun cine que suma sensibilidade, capacidade emotiva, sutileza e ironía. Rohmer  ha defender que o cine debe mostrar e non significar. Esta vai ser a súa primeira saga de filmes, seguida da luminosidade melancólica das sete Comedias e proverbios, emanadas do teatro do século XVIII, das que veremos en maio o vodevil amoroso Pauline en la playa (1983), premiada en Berlín, e mais El rayo verde (1986), León de Ouro en Venecia a un relato de poesía e naturalidade onde o autor renova mecanismos. A terceira serie, os Contos das catro estacións, catro filmes de amor, un por estación, presididos en simultáneo pola precisión cartográfica e o goce narrativo, forma parte da programación do mes de xuño.