París que duerme

[En Paris qui dort] encontrámonos ante unha película que sorprende pola súa sinxeleza (no que ten moito que ver o auténtico mostrario de efectos cómicos logrados a través dos recursos da linguaxe cinematográfica), pero que pode ser contemplada como posuidora doutra serie de aspectos novidosos: a contraposición entre un mundo ordeado e a desorde rupturista, a manipulación dos esquemas temporais, o razonamento científico e o seu resultado irracional; en resume, un mundo máxico e subxugante que vai alén das propias imaxes e que nos fala do engado do que o home non pode controlar e que como tal o atrae. (...)

Non deixa de sorprender, malia todo, que un ano máis tarde o propio René Clair realizase unha obra tan rupturista como é Entr'acte. É ben conecida a relación de Clair con Francis Picabia e o encargo dun filme que, baseado nun guión do propio Picabia, servise para ser proxectado como "entreacto" nas sesións da Compañía dos Ballets Suecos, que, baixo a dirección de Rolf de Maré, ían escenifica-la súa obra "Relâche". O resultado desta vinculación é unha das obras máis soprendentes e anovadoras (a pesar do paso dos anos) de toda a historia da vangarda cinematográfica.