Un perro andaluz

Non podemos negar que a propia estructuración das imaxes lévanos a plantexármonos o acceso a unha obra singular. provocadora desde o seu inicio tantas veces mencionado e na que a sorpresa e a dificultade para que o espectador poida acadar un certo sentido lóxico convértese en algo innegable.

Un dos elementos reiteradamente discutidos é a dialéctica entre o carácter literario que posúen moitos dos elementos que entran a formar parte do filme e a sùa visualización desde unha perspectiva plenamente icónica. Quizais un dos acertos da obra sexa a clara e rotunda inmediatez das imaxes que impactan sobre o espectador de xeito continuo, case como se se tratase dun bombardeo, o que obriga a este a adoptar unha postura de participación (malia súa continua sorpresa e a dificultade de accesibilidade dalgúns dos elementos usados).

A carón disto encontrámonos cun auténtico mostrario de claves utilizadas na vangarda daqueles anos (a provocación, a violencia contida, a sexualidade aflorante, a sorpresa polos cambios fóra da lóxica, a manipulación dos elementos espacio-temporais) que Buñuel soubo integrar nun aire de totalidade (posto que recurre a unha estrutura tripartita de prólogo, núcleo e epílogo que volverá utilizar frecuentemente) e, sobre todo, nun claro desexo de provocación a fin de alcanzar aquel soño dos dadaístas, feito seu por moitos dos artistas do momento, de que os espectadores non permanecesen indiferentes ante a obra que contemplaban, senón que adoptasen unha actitude belixerante diante dela. Cremos que, malia as décadas pasadas, Un chien andalou permanece como un dos casos máis singulares desta provocación a través dos recursos artísticos.