Segunda vez

Dora García, 2018

Gerardo Naumann, Norma Anastacio, Adriana Barenstein, José Campitelli

94 minutos

Dora García entrelaza política, psicanálise e actuación en Segunda Vez. Este documental ficticio orbita arredor da figura de Oscar Masotta, un teórico vangardista arxentino que desenvolveu a súa actividade entre a década dos anos 1950 e a dos 1970. O título ten a súa orixe na historia homónima escrita por un contemporáneo de Masotta, Julio Cortázar, en que narra o clima de psicose e inseguridade reinante polo trauma das desaparicións en Arxentina.

Segunda vez

Noa Castro Lema

Esta peza é un traballo analítico, de observación minuciosa, autoconsciente e autocrítico, que emprega a repetición e a ollada para abrir diversas liñas de pensamento arredor da arte, da figura do artista, e todo o que supón o performativo e os elementos que o rodean, desde o máis artístico ou conceptual, ata o máis cotián, concreto, político.

Por unha parte, a peza audiovisual en si incide directamente nesta idea de repetición, é a materialización da “segunda vez”, o acto de mirar solidifícase na documentación das performances, que se repiten, mais non son iguais: Ser mirado. Mirar. En Segunda Vez reencontrámonos constantemente coa figura do observador, aquela que fai posible a repetición do que sucedeu. Unha obra só é reproducible se alguén a viu, repítese porque se sabe que se repite.

Porén, o espectador ou o lector - a cuarta parede – son terriblemente contraditorios, un personaxe máis, a peza clave, encargada de revivir algo no presente que non viviu no pasado. A Segunda Vez, o novo espectador reacciona a practicamente o mesmo que o da primeira, mais o primeiro e o segundo nunca son a mesma persoa, mesmo se o son. Recoñecemos o que coñecemos e descoñecemos o que repetimos: Recoñecer.

O espectador é observado. As persoas, con independencia de se son conscientes ou non, non son elas mesmas, senón o que o observador cre que son. Interpretar e reinterpretar. Interpretar implica maior variación no contido que na forma. Reinterpretar maior na forma que no contido. O avance, en calquera dos dous casos, é lento mais constante.

A segunda vez tamén é volver, aínda que non se estivese nunca. Volver ao futuro, imaxinarse o que vai pasar, construír unha ponte cara a mesma ribeira da que se parte. A segunda vez apréndese algo que xa se sabe, ou vólvese experimentar algo que non se experimentara. A segunda vez a artista ten dúas responsabilidades. E poida que sempre sexa a primeira vez.