A metade da vida

En 1994, cando os ecos daquel Cinegalicia que acollera en Vigo a estrea de tres longametraxes como Continental, Sempre Xonxa e Urxa semellaban o recordo dun espellismo, estreouse A metade da vida. Era unha película que, entre outras cousas, queríase entroncar nese corpo de rara entidade chamado cine galego. O capital (subsidiado pola Xunta, apoiado pola Televisión de Galicia), o reparto (un espléndido conxunto sen discordancias) e todo o equipo posible eran galegos; a película, unha sabia historia de amor, ten a Galicia na superficie e, máis, no fondo do relato. Seguramente convén lembrar este aspecto da producción. Non fai que a película sexa nin mellor nin peor, pero si é un dato esencial na concepción, desenvolvemento e resultado do filme.

Raúl Veiga foi o seu director, guionista e productor. Poucas veces debeulle de acaer tan ben a un dos nosos cineastas o cualificativo de autor. A película toda está impregnada dun intenso, concienciudo, por veces oculto e sofisticado traballo de escrita e posta en escena, que concede a A metade da vida a virtude da coherencia. (...)

Antes de se-la película que hoxe coñecemos, foi unha curtametraxe. Chamábase Boas noites, Eire e partía do relato co mesmo nome de Xosé Luis Méndez Ferrín. A curtametraxe, aínda que se rodou independentemente, nunca chegou a existir por si soa; é a parte final de A metade da vida. De maneira que, en certo sentido, a película de Raúl Veiga foi o resultado de explorar cara a atrás na historia de Eire, Carlos Bao e Violeta.

Este trío —no que se dan cita tres das teimas de Raúl Veiga: a literatura, Galicia e o jazz- chega con alcol ó fondo da noite, logo dunha serie de compases nos que fomos sabendo deles e dos seus amigos e amadores. O argumento da película (...) é unha cadea de encontros.

(...) A metade da vida, unha sabia historia de amor, ten moito que ofrecer. É unha construcción sentida, sensata. Pero tan oculta como o pode esta-la polisemia do seu título, que fala á vez da idade e dos seres amados.