Me gusta bailar pero no en el aire

Trouxen un presente desde o Deserto Lacrimóxeno. Trouxen un presente desde o Deserto Lacrimóxeno para o Home Novo. Unha película lle trouxen ao Home Novo desde o Deserto Lacrimóxeno. Unha película para o Home Novo. Unha película inscrita nun círculo, en verdade unha infinidade deles, un infinito non moi grande, en verdade, numerable, contables coma os días os círculos, unha película para o Home Novo que no centro, inmóbil e brando, ten un burato, máis escuro ca o resto, profundamente máis escuro o burato inmóbil e brando no centro ca os outros centros inmóbiles e círculos inmóbiles, que se estenden, na película do Home Novo, cara a fóra, cruzando raias luminosas como palmas da man, a cartografía sobre a que os círculos se depositan e despregan na película do Home Novo que trouxen desde o Deserto Lacrimóxeno, película con relevos, con cortes na superficie, con pregues que se fan rugosos nos bordos e lisos na zona de elevación, no canto, unha película que trouxen desde o Deserto para o Home Novo, para que a vexa, para que sente nela, e coma e beba e fume e medite e toque a guitarra e faga as cousas que o Home Novo fai, unha película que é infinitamente máis vella no centro ca nos bordos, infinitamente máis vella ca o Home Novo, cun movemento continuo, como de flicker e verme de luz ou burato de verme, coma un Encuentros en la alta atmósfera de Sistiaga impresa na materia orgánica e serrinosa, unha película cun titilar constante, hipnótica e hipnagóxica a película para o Home Novo que trouxen desde o Deserto Lacrimóxeno, unha película revelada en madeira, realizada cun sennúmero de sobre-impresións de capas que palpitan porque están efectivamente vivas, unha película cuxa materia prima é a vida, as ás das bolboretas brancas e tamén das nocturnas e as follas pútridas dos lirios, os crebados ósos dos paxaros caídos do niño, cagados por unha nube ou devorados polo bulebule carnívoro que se alimenta doutros paxaros, as pegadas dos animais impresas na película do Home Novo que trouxen desde o Deserto Lacrimóxeno, unha película que no espazo concentrado entre os seus planos circulares abeira millóns de graos de area e sal, e como en Mothlight de Stan Brakhage, o vivo mírache aos feixes, desde un centro inmóbil mais lábil que se move moi rápido, así en Brakhage, así na película do Home Novo que trouxen desde o Deserto Lacrimóxeno, unha película para que a vira e sentara nela, unha película cunha altura, un peso, un volume, unha cor, unha película con todas esas cousas ineludibles, unha película na que estiven apostado Billy o Neno, sentado e fumando, sentado e comendo unha mazá, mais que non era exactamente a película que trouxera desde o Deserto Lacrimóxeno, había un mar de pedras no ceo, chovía no Deserto Lacrimóxeno desde onde trouxera a película para o Home Novo, choveulle por riba á película, mais non importa, non lle pasa nada a esta película, a do Home Novo, se lle chove por riba, esta película fermosa, realizada con elementos pobres e vivos, con tempo e po e madeira, esta película que trouxen desde o Deserto Lacrimóxeno para o Home Novo, esta película revelada con Sol, hidróxeno, osíxeno e carbón, esta película filmada, impresa, inscrita, proxectada nun toco, para o Home Novo, para que sentara sobre ela, que trouxen desde o Deserto Lacrimóxeno, para o Home Novo, a película, o toco, a chuvia.