La mecánica de los fluidos

O meu desexo inicial era facer unha película sobre a soidade conectada propia do capitalismo dixital a través do exemplo das aplicacións de citas. Pero cando atopei e lin a carta de suicidio de Anathematic, que me conmoveu moito, decidín introducir os incels como interlocutores. Para min, eles encarnan unha desolación humana moi escura, relacionada coa atomización social producida pola Internet e as pantallas. Quería explorar os seus afectos, que ecoaban en min dunha maneira inesperada, xa que eu tamén me atopaba a miúdo terriblemente soa detrás da pantalla do meu teléfono móbil, obsesionada pola súa ilusión de conectividade e sociabilidade.

Anathematic converteuse no meu dobre negativo. Con el, podía falar de min sen falar de min. Do mesmo xeito ca el, levaba anos desexando ter parella, e non o conseguía. Con todo, en lugar de sinalar o feminismo como culpable, como fan os incels, atopei outro culpable: o capitalismo. Fixen esta película porque quería dicirlles aos incels: “Equivocádesvos, as culpables son esas malditas aplicacións, a frivolidade reinante, o feito de que esteamos desencantados!”. Agora, foder é moi doado; namorarse é moito máis complicado.

O relato foise construíndo de forma orgánica, a medida que atopaba documentos na internet, investigaba sobre os incels, as aplicacións de citas e os efectos dos algoritmos nas nosas subxectividades. Tras un longo proceso de investigación, escribín unha voz en off que deu unha primeira estrutura á película, pero reescribina e reordenei en función dos vídeos e o material que ía atopando aos poucos na Internet.