La caza

(...) O trascendental do film, rapidamente convertido en buque insignia dese «Novo Cine Español» que xurdiu ó calor das tímidas vías abertas na política cinematográfica pola xestión de José María García Escudero, reside na coherencia coa que compón un universo autosuficiente que oscila entre a xeoloxía da historia e unha endoscopia do comportamento. Á primeira dimensión pertence o tratamento da paisaxe como lugar de sedimentación do pasado, como terreo no que permanecen as pegadas secretas do drama colectivo. Pero tamén esa superposición á que o film se entrega entre o actor, o arquetipo cinematográfico e o personaxe concreto e que permite extraer o.máximo rendemento da combinación entre determinados actores do «Vello Cine Español» (Alfredo Mayo e Ismael Merlo), e outros popularizados polo teatro ou a entón aínda emerxente televisión (José María Prada e Emilio G.Caba). A segunda, a observación case entomolóxica coa que se recollen os rituais da preparación e execución da cacería ou a descrición dos corpos durmidos á que se entrega a cámara cinematográfica na escena da siesta e que iguala, nun xesto caligráfico admirable, a xeografía da carne coa da paisaxe. Búsqueda, polo tanto, do equilibrio entre unha mirada distante (de corte antropolóxico; Saura falará do seu film en termos de «documental dunha situación límite») e unha mirada cercana (capaz de interesarse polos aspectos máis particulares que individualizan un corpo, un lugar). Todo isto filmado nun branco e negro esencial (prodixioso traballo de Luis Cuadrado) que tensa a película conducíndoa cara a camiños nos que a depuración da imaxe serve de ardente matriz para o implacable brote da violencia.