He nacido, pero...

• Share on twitter
• Share on facebook

Unha familia con dous nenos múdase ás aforas de Toquio para que o pai poida vivir máis preto do xefe, por quen se desfai en atencións. Os rapaces teñen un inicio complicado na escola, con matóns que abusan deles, e acaban faltando ás clases. O seu proxenitor empúrraos á excelencia e a ser homes importantes, mais eles comezan a decatarse de que seu pai está disposto a humillarse con tal de agradar o seu superior e inician unha rebelión na casa.
 

O filme xorde do desexo de Ozu de realizar unha fita con mozos. Volvería a esta trama en 1959 con Ohayo, xa a toda cor e nun contexto moi diferente, o da expansión económica da posguerra. En Otona no miru ehon pinta un panorama moi distinto, bastante desolador, onde non se albisca saída ás desigualdades xa herdadas doutras xeracións. O pai séntese na obriga de actuar como actúa, coa esperanza de que iso supoña para a familia elevarse un chanzo na escala social. Os cativos respóndenlle enérxicos: “pois non permitas que che pague”. E nesa conversa reside a ensinanza da que o director entende como unha fábula. Xa nos créditos advirte de que o espectador está a piques de ver “un libro ilustrado para adultos”. O que pinta aquí Ozu é un alegación a prol da igualdade, o cinema como unha ferramenta de conciencia que permita facer ver a eses adultos que os cartos non poden mercalo todo e que, se cadra, traer diñeiro á casa non é todo o que hai que ensinar aos fillos.

A mensaxe calou na crítica. A fita foi unha das seis na carreira de Ozu en quedar en primeira posición do mellor do ano para a revista Kinema Junpo, o que supuña todo un éxito na altura. Na enquisa do mellor cinema da historia de Sight & Sound en 2012 quedou no posto 183, e aínda hoxe é un dos filmes mellor considerados do mestre xaponés.