Amante por un día

“Tiven un moi longo duelo con meu pai, sempre lle ensinei os meus guións. Agora traballo con Louis e Esther, vale en intensidade o que experimentaba con meu pai. Logrei abrir un segundo capítulo na miña vida ao ter cativos e non dedicarme a outra cousa que non fose eles. Foron eles os que o decidiron, como as persoas do circo que traballan na mesma disciplina. Ás veces, cando xa non sabemos por que estamos a traballar, cando traballamos coa nena dun é como estar a ter unha reunión cotiá. Psicanaliticamente é sólido, non sabemos por que imos, simplemente quedamos coa nosa filla. (...) Hai algo que levo facendo a longo prazo, que é ler a Freud. Debín comezar en 1975. No Conservatorio, fágolles aprender os dous soños de Dora, ou o soño do home dos lobos. Cando fago un filme – é por iso que adoro a Bergman case tanto como a Godard – impóñome un deber freudiano. En La jalousie, quería tratar a neurose na muller; en L'ombre des femmes a libido na muller; en L'amant d'un jour, o inconsciente na muller. En L'amant d'un jour quería tratar o complexo de Electra, a réplica feminina do complexo de Edipo, mesmo se non é completamente simétrico. Electra matou a nai, Clitemnestra, porque volvera casar con outro home. No filme, é a historia dunha amizade consciente entre unha rapaza e a súa nova e bela sogra, que ten a mesma idade ca ela, e como o inconsciente desta rapariga a empurra a se desfacer desta rival polo pai”.

Philippe Garrel en entrevista con Stéphane Delorme (“Une trilogie freudienne”, en Cahiers du Cinéma nº 733, maio de 2017, pp. 12-18)