Chano Piñeiro

Ciclo homenaxe a Chano Piñeiro polo seu recente falecemento.

A luz dun soño

Ata hai pouco, a xente viaxaba ós máis fermosos mundos arredor dun lumeiro, parolando, acenando coas mans e coa voz, inventando sons imposibles, crendo historias inventadas que a forza de repetir se fixeron reais, disfrutando da ausencia do tempo e movéndose en espacios e velocidades diferentes, seguindo a inspiración do narrador.

Eu coido que hoxe estamos a perde-la nosa capacidade para saber sentir (en castelán dise «escuchar»), para ulir, para saborear, para afrevernos a tocarnos. A nosa cultura só sabe «ver» no senso máis pasivo da palabra. A nosa vida está reducida a un constante bombardeo audiovisual. Somos rendibles perceptores manipulados polo mercado.

Non hai moito tempo, cando o cine chegaba a un pobo, a unha aldea, producíase unha máxica revolución en tódolos sentidos. O valor encantador da palabra era substituído polo vendaval transportador da imaxe. Era a arribada dun novo e descoñecido mundo onde a xente morría, sufría e ría en branco e negro. De súpeto, a nosa monotonía estoupaba, coñeciamos e compartiamo-la vida de xente nova e entrabamos na casa dos ricos e dos aristócratas, dos poderosos presidentes e das pobres prostitutas para facérmonos cómplices dos seus íntimos segredos, dos seus amores inalcanzables e dos seus temores ocultos. Eles non protestaban. Moitas veces, ó noso pensar, tiñamos que acabar berrándolles que tivesen coidado porque no armario estaba agachado un home cunha pistola decidido a matalos. Non se decataban de nada. Coitados.

Daquela, cando nenos, hai douscentos ou trescentos anos, criamos nos soños, e no cine vivimos fantasías imposibles, inconfesables e irrepetibles. Quizais por iso, porque no fondo haise que resistir a deixar de ser un neno, sigo inventando historias de amor, mundos onde retirarme, tempos descoñecidos e personaxes onde meterme para me arrastrar por noites cálidas e mares sen descubrir.

Non deixedes de inventar contos incribles, por favor. Seguide facendo películas. Quizais sexa o único xeito de sobrevivirdes. Porque, ¿que imos facer se non temos soños?

Chano Piñeiro (en A convivencia social no Xacobeo 93)