NOVAS RESTAURACIÓNS. SATYAJIT RAY

Coa súa obra impregnada de humanismo poético e sutileza, ao que vai unir a súa condición de figura absolutamente independente, o cineasta indio Satyajit Ray (1921-1992) posúe unha extensa e prestixiosa traxectoria cinematográfica. Oscar especial en 1992, este nativo de Calcuta foi un sensible analista da súa sociedade, un sabio coñecedor das complexidades dun lugar como a India, simultaneamente inmenso e poliédrico. Forxado na parte bengalí, Satyajit Ray aparece como dono dunha filmografía nada compracente, autor de relatos capaces de establecer antes dardos e pesquisas estruturais –as institucións e os axentes sociais- que individuais.
Logo de dous ciclos anteriores dedicados a el no CGAI, nesta ocasión e seguíndomos a proposta do selo videográfico Intermedio, proxectamos seis filmes que veñen de ser resturados, situados nas décadas dos anos 60/70. A maxistral Charulata (1964), Oso de Prata en Berlín 1965, é un dos varios achegamentos á literatura do escritor Rabindranath Tagore, un apaixonante retrato feminino. A familia como microcosmos represivo aparece en La gran ciudad (1963), filme irmán de Ozu. El héroe (1966) amosa a masculinidade con profundidade e capacidade de análise. O díptico sobre os polos da condición humana, El cobarde (1965) e El santo (1965), inicialmente un único título, acrecenta a sensación de Ray como autor de obra tendente a unha robusta unidade, un conxunto de pezas que riman entre si onde fresco social, enxeño e mordacidade constrúen a base de todas as louvanzas recibidas. Completa a retrospectiva un intelixente divertimento, El dios elefante (1979), convivencia de aventuras e compoñentes detectivescos, un cóctel mesmo herdeiro de fontes occidentais, como Tintín ou Sherlock Holmes.