The Searching Wind

Se, como afirma Brecht, «cada película de Dieterle é un acto de valor», The searching wind é se cadra a obra máis valente da súa carreira. Rodada en vísperas da «caza de bruxas», cun guión dunha das autoras dramáticas máis execradas pola dereita americana, reanuda tematicamente a liña política das súas películas de preguerra, Zola, Blockade e Juarez. Pero esta vez sen disimulo. The searching wind é, ante todo, unha virulenta obra de teatro de Lillian Hellman, posta en escena por Herman Shumlin en Broadway en abril de 1944 (318 representacións). Lillian Hellman, compañeira de Dashiell Hammett (que será encarcelado baixo McCarthy), non ocultou nunca as súas opinións de esquerdas nin o seu compromiso antifascista e Dieterle a convence sen dificultade para que transforme ela mesma a súa obra nun guión. Para a interpretación, Wallis pide a Robert Young a RKO e se trae a Sylvia Sidney, que estaba facendo teatro na costa Este. O enigmático título alude ó vento que busca en qué ramas nos instalamos, é dicir, de qué lado nos situamos fronte ós acontecementos mundiais que trastornaron os últimos vinte anos. Hellman apunta contra eses liberais americanos que non poden crer na maldade do home e que, demasiado precavidos, acaban comprometéndose cos criminais para conservar o seu espírito aberto.

Cando se roda The searching wind -entre o 14 de decembro de 1945 e o 5 de febreiro de 1946 nos estudios Paramount- ningunha outra película do planeta atrévese a abordar con tanta franqueza e lucidez os acontecementos máis recentes. Para Dieterle, esta obra é á vez balance e axuste de contas despois de tantas cobardías que, antes de 1941, impediron ós creadores de Hollywood berrar alto e forte as súas conviccións. O film insinúa, se non a franca confabulación, si cando menos unha complacencia culpable do capital (show business incluído) coas dictaduras. (...) «Unha película demasiado parlanchina, aínda que cada palabra sexa importante», admite de mala gana «Variety». De feito, a adaptación de Hellman corrixe algunhas debilidades da obra teatral (os caracteres das dúas rivais están aquí moito mellor definidos); e Dieterle enmascara con moita habilidade a orixe escénica do asunto, gracias a unha variedade de ángulos, cambios de lugar, exteriores con tomas de arquivo, etc.

Visualmente, o cineasta amósase discreto pero sempre eficaz, colocando a súa posta en escena ó servicio dunha mensaxe que non ten nada de lixeira. The searching wind, brillantemente interpretado, é un film grave, impregnado de amargura, de tristura e, para concluir, dunha certa impotencia. A crítica saúda o esforzo máis que loable dos autores, pero o público non sinte o menor desexo de asomarse seriamente ó seu pasado recente. The searching wind proxéctase en salas baleiras. O americano desmovilizado prefire unha boa película de guerra contra os xaponeses, ou a Rita Hayworth en technicolor.