O testamento de Orfeo

(...) A historia de amor de Orfeo supera todos os límites coñecidos. O poeta namorado da morte, a morte namorada del e dándolle a volta á mitoloxía, ela pode mirar mais non posuír o que mira. Un amor imposible que transcende os propios límites da vida, tras a cal existe outro mundo no que a morte é un emisario máis —impagable detalle de guión—, ao servizo dun poder maior que dita as leis no inframundo. A morte, que na película recibe o nome d'A princesa, está interpretada pola coruñesa María Casares —nun papel rexeitado por Greta Garbo e Marlene Dietrich, que sen dúbida terían estado igual de sensacionais—, quen namora literalmente a cámara nunha arriscada composición. As súas silenciosas olladas a Orfeo transmiten unha paixón contida imposible de saciar, o seu rostro iluminado, xa sexa polas luces duns motoristas —mensaxeiros e verdugos das decisións tomadas no inframundo— ou polo seu reflexo no espello, porta de enlace entre os dous mundos. (...)