Nosotros no envejeceremos juntos

Unha análise precisa dun amor cruel entre un imbécil mesquiño (por infeliz) e unha moza moi aguerrida. Nosotros no envejeceremos juntos trata menos dunha historia (de separación) que dun home e unha muller, amantes desde hai seis anos, que non paran de armar balbordo e montar escenas. Pialat ensambla, amontoa, acumula e despraza a través de escenas (de amor e no fogar), variacións e repeticións sobre o tema da separación, ata a exasperación e a asfixia (que conste que a película é autobiográfica). Este é o aspecto case conceptual, «fragmentos dun discurso amoroso» da película: a montaxe encadea as escenas de forma moi nítida, sen planos de transición nin cortes (á parte dunha digresión desgarradora na que vemos a Jean visitando a seu pai, a primeira aparición de "o mozo" na obra de Pialat). Escenas de diálogo, amor e odio, desexo, rabia e tenrura, moi crúas e lamentables, entre Jean, un cineasta (Jean Yanne, que cabreou a Pialat durante toda a rodaxe, pero que gañou o premio ao mellor actor en Cannes), e Catherine, unha moza (Marlène Jobert, que tivo o mérito de aceptar, no momento en que estaba na cima da súa fama, un papel nada glamuroso), entre os que xa nada vai ben. As súas bágoas, os seus sorrisos, as súas vacilacións, a súa falta de carácter, a súa covardía, os seus celos, a súa crueldade, a súa cegueira, a súa violencia, a súa autocompaixón, o seu narcisismo: un xogo do gato e o rato no que non sabemos realmente quen persegue a quen. A incomodidade que sente o espectador, que a miúdo se converte en riso nervioso, só ten unha orixe: todo é manifestamente verdadeiro.

Tradución propia do francés.