Máster class de José Nieto

Hai unha diferenza básica co sonoro: aquí aparece cando cómpre e desaparece cando non. Iso condiciona moito a escritura. No cine silente non se trata de suplir efectos, senón que non hai outro son que non sexa a música. O cine sen son é un espectáculo imposible e desagradable, nunca existiu iso que os americanos chaman silent movie. Foi non falado, mais nunca sen son. Desde o punto de vista técnico debes idear a partitura doutro xeito, sabes que uns momentos terán máis importancia que outros, xogas coas densidades para non facela aburrida e consideras que perdes o contraste co silencio, que é un bo efecto dramático. E outro problema é a sincronización, porque hoxe traballamos cuns metrónomos e equipos que nos permiten axustar a música e gravar fragmentos breves. Mais se tes que interpretala en directo ou gravala dun tirón sen as referencias habituais, debes prevelo na escritura.

Declaracións extraídas de Cueto, Roberto (2003): El lenguaje invisible: entrevistas con compositores del cine español, Festival de Cine de Alcalá de Henares, p. 405.