Los cuatrocientos golpes

A primeira longametraxe de François Truffaut marcou o triunfo da nouvelle vague no Festival de Cannes de 1959, onde recibiu o Premio ó Mellor Director e o Premio da OCIC. Deixou o recordo do xove Jean-Pierre Léaud, encarnando a Antoine Doinel, que era, un pouco, Truffaut de neno. Antoine Doinel fíxose, desde entón, un personaxe maior do cine de Truffaut, quen o seguiu ata os trinta anos, con L'Amour en fuite (1978). Doinel e Léaud (o actor existiu, segue existindo a parte deste papel) avellentaron xuntos, confundíndose. Noutro tempo, entretivémonos demasiado na vertente «social» do tema dos 400 coups. Truffaut empregaba entón os métodos do neorrealismo (rodaxe en decorados reais, actores decoñecidos) para narrar, non só segundo a súa propia experiencia, a crónica do decimoterceiro ano dun neno perdido. Por suposto, podiamos, podemos aínda, ver nela unha obra que chama a atención dos pais e dos educadores sobre a comprensión, a salvagarda da infancia, pero desde logo non constitúe o esencial. Truffaut, que se sublevara, cando era crítico de cine, contra as películas psicolóxicas e sociais do estilo Chiens perdus sans colliers, non caeu nos erros que el denunciaba. Situouse constantemente, con tenrura, con pudor, ás veces con humor, do lado de Antoine, este rapaz mal amado, inestable, en busca de cariño. Ó filmar o seu comportamento logrou facer comprender o seu mundo interior. Les 400 coups é o diario íntimo de Antoine Doinel ós 13 anos: falta de afecto, desexo de independencia, espertar da pubertade, rebelión.