Kaza-Hana

Son as road movies películas de viaxes físicas e espirituais, onde os seus protagonistas habitualmente foxen dun pasado traumático. Kaza-Hana entra sen dúbida nesta categoría. A súa orixinalidade estriba na maneira en que Sōmai executa uns flashbacks que se van dosificando aos poucos. Yuri e Sawaki acordan xuntos ao acubillo dunha gran cerdeira en flor. A paisaxe é Hokkaido, a principal illa ao norte de Xapón, famosa pola súa neve (e a cervexa da súa capital, Sapporo, que Sawaki non deixa de beber). É de feito o abuso etílico o que levou a esta estraña parella alí, sen lembrar ben como chegaron a ese lugar. Ambos están embarcados nun traxecto en coche a ningures, perdidos. O espectador tamén. Sōmai dispón os elementos para trasladar ese mesmo grao de confusión que senten os protagonistas. Conforme avanza a trama, as pezas irán encaixando e a identidade de ambos, as súas motivacións, quedarán resoltas. Kaza-Hana non é só unha singular road-movie, tamén é un filme romántico impregnado dunha punxente melancolía. Sería a última obra do seu realizador, pouco antes falecido por cancro con só 53 anos.