El otro Sr. Klein

París, 1942. Robert Klein (Alain Delon) é un acomodado anticuario ao que a ocupación alemá do país lle veu ben para os seus negocios. Porén, a súa vida comeza a se complicar cando a policía o confunde co outro señor Klein, ao parecer de orixe xudía.

Desconcertante, misteriosa, confusa e, con toda claridade, notable película do gran realizador estadounidense Joseph Losey. Mr. Klein, debedora da novela inconclusa de Franz Kafka El proceso (e tamén de El doble, de Dostoievski, aínda que en menor medida) tanto pola súa pesada trama como por situar o seu protagonista (un espléndido Alain Delon, asemade produtor da fita) como vítima indefensa dun procedemento legal que está alén da súa capacidade de comprensión, supón unha experiencia “de pesadelo” sobre a identidade do individuo, o Holocausto e os inescrutables paradoxos do destino. O filme alzouse con tres Premios César, incluíndo os de Mellor película e Mellor director.

Estímase que durante o verán de 1942, arredor duns trece mil xudeus franceses que foran previamente fichados pola policía gala e a Gestapo, foron detidos coa colaboración do Goberno de Vichy para seren enviados aos campos de exterminio que os nazis tiñan na Europa do Leste. O punto culminante destes vergoñosos acontecementos foi a chamada redada do Velódromo de Inverno, acaecida entre os días 16 e 17 de xullo, na que miles de xudeus parisienses arrestados pola xendarmería francesa foron retidos no citado velódromo antes da súa posterior deportación. A película que nos ocupa mostra estes feitos históricos dende o particular (a figura do señor Klein, confundido polas autoridades con outro señor Klein que é xudeu) ata o xeral (a multitudinaria e angustiosa secuencia final no velódromo), optando sempre por un clima de intriga e misterio que mantén enganchado o espectador dende os seus primeiros minutos, cando se produce o erro burocrático que dá pe ao arranque da trama. A partir de aí, o personaxe principal inicia a busca do seu homónimo co obxectivo de demostrar que non se trata del. Unha busca lenta, pausada. Chea de pequenos detalles e pistas falsas. E que conduce a unha progresiva, case “polanskiana” obsesión do protagonista co seu “outro eu”, ata o punto de chegar a adoptar en ocasións a súa identidade.

A soberbia dirección de Losey destaca polo uso de longos planos secuencia, especialmente nas escenas de interiores, as máis abundantes, e pola utilización simbólica dos espellos como “representación” dese outro señor Klein ao que nunca vemos, pero que sempre está presente.

Magnífico título.