Cántico

• Share on twitter
• Share on facebook

“Concibida inicialmente cunha poética voice-over que recitaba versos de León Felipe, a práctica muda Cántico (Agustín Navarro, 1950) sitúase dalgún xeito no ronsel das “sinfonías urbanas” do cinema silente e experimenta con longas composicións plásticas —arrinca cunha toma do ceo de 57 segundos, coa cámara percorrendo o tramo onde a Gran Vía conflúe coa rúa de Alcalá— que se conxugan con primeirísimos planos nunha montaxe de firme vocación poética e transcendente”. (Asier Aranzubia, na folla de sala ‘Objetos cinematográficos no identificados’, programa da Filmoteca Española en outubro-novembro de 2024)