Shiro Kido e a producción dos estudios Shochiku

Aínda que empezou querendo ser avogado -e, dada a súa carreira posterior, teríao sido bo-, ós vinteoito anos Kido Shiro viuse administrando unha productora cinematográfica. E todo foi porque un día, en 1921, foi tomar unha copa ó bar Hirata, en Ginza. Alí encontrouse cun xove director, Gosho Heinosuke, quen lle presentou a un executivo de Kokusai Shintaku Gaisha, un emporio metido en moitos negocios, entre eles, o das películas. Estaban creando un estudio e precisaban administradores intelixentes, xoves e ambiciosos. Dous anos máis tarde, o Gran Terremoto Kanto cambiouno todo, mesmo a estructura da compañía, facendo que Kido ascendera a director dos Estudios Shochiku Kamata.

Anos máis tarde, nas súas memorias Kido lembraba estes azarosos inicios, que o marcaron tanto a el como ó cine xaponés. De feito, sen a súa intervención o cine xaponés tería tomado un rumbo diferente. Cando el chegou, a industria cinematográfica necesitaba unha reforma urxente. Antes do terremoto, a compañía estaba dirixida por Nomura Hotei, a quen só interesaba producir anticuados melodramas Shimpa. Todo cambiou baixo a dirección de Kido, que sabía moi pouco de cine pero tiña un gran empeño. Quería películas que reflectisen a realidade xaponesa; quería mostrar o lado bo da vida; e quería facer diñeiro. Así, desde un principio, Kido só se interesou polos gendai geki, filmes de ambientación contemporánea. Os principais referentes de Kido eran as produccións americanas: melodramas, comedias e películas sobre a vida cotiá, e quería facelos «con sentimento». Así pois, concentrouse en facer josei eiga, películas para mulleres. Alén doutras motivacións artísticas, esta opción baseábase no feito de que as mulleres eran o público cinematográfico máis asiduo. Ademais, Kido cría que para unha película ter unha boa historia era tan importante como os sentimentos e creou un departamento de análise de guións constituído por el só. Cada guionista debía entregar catro guións ó mes e Kido revisábaos persoalmente. Se non eran do seu grado, os guións eran devoltos.

Ozu tardou bastante en lograr que Kido aceptase un dos seus guións, que non foi levado á pantalla. A primeira oportunidade que lle deu a Ozu para dirixir foi a partir dun guión escrito polo propio Kido.

Kido creo un novo estilo de productor en Xapón. Do mesmo xeito que Thalberg, sabía o que quería e tiña o máximo control sobre todo o proceso de producción. Do mesmo xeito que Mayer, dirixía un estudio e impuña certa autoridade «moral» sobre as historias, na procura demostrar o ángulo máis positivo dos personaxes cotiáns das súas películas. Así, o mal nunca triunfa e tódolos dramas acadan un final feliz. Kido demostrou tamén ter un gran sentido comercial organizando lanzamentos cunha política de «estrelas», reedicións luxosas das novelas en que se inspiraban as películas, publicación de discos, etc. Malia o seu carácter visionario. Kido mostrouse bastante conservador cando a aparición do cine sonoro, que non creu que fose ter éxito, se cadra debido á súa amizade con lokugawa Musei, o máis famoso benshi (comentador de películas en vivo) do momento. Finalmente, pero con bastante retardo, acabou por aceptar o novo sistema.

A súa carreira foi longa -morreu en 1977- e só se viu interrompida nos anos de posguerra dada a súa consideración como criminal de guerra polo apoio dado ó goberno nos anos de expansionismo. Chegou a producir os primeiros filmes de novos realizadores, como Nagisha Oshima, pero se lle ha lembrar principalmente por ter dado plena liberdade a lasujiro Ozu, por apoiar a Hiroshi Shimizu na realización das súas excelentes comedias, ou a Yasujiro Shimazu nos seus melodramas. A súa por veces opresiva, pero normalmente beneficiosa influencia, pódese apreciar en tódolos filmes que produciu.

Donald Richie

(fragmentos de Kido Shiro, catálogo do Nederlands Filmmuseum)