Typhoon Club

Kinema Junpo, na súa lista dos máis destacables filmes nipóns de todos os tempos, situou Typhoon Club no número 10. Auspiciado pola Director’s Company, alianza de cineastas forxada en 1982 para sacar adiante de maneira independente as súas producións ante a crise dos grandes estudios, supuxo para Shinji Sōmai a súa aposta máis persoal ata o momento.

Se en Toho estivera máis atado ás estrelas, aquí escolle un grupo de novos intérpretes, maioritariamente non profesionais, que achegan frescura ás súas caracterizacións. A fita é exigua en argumento e concíbese máis ben como un exercicio de conceptualización espacial e temporal netamente cinematográfico. Aínda que o relato se desenvolve en cinco días, son as poucas horas dunha xornada en concreto as que dilatan un xogo de intercambios verbais e físicos entre os adolescentes que exemplifican á perfección a tumultuosa ebriedade emocional do paso á idade adulta. SeTyphoon Club segue hoxe vixente e se erixe corenta anos máis tarde da súa estrea, non só en clásico do cine xaponés dos oitenta, senón en referente do coming-of-age, é pola singularidade da súa escasa ou nula progresión no desenvolvemento dos personaxes. Aquí hai pouca viaxe de autodescubrimento, como adoita ocorrer no xénero, e moito de descrición de atmosferas, cunha punxente elasticidade do cronos. É esta pasaxe de dúbidas e paixóns inexplicables que senten os mozos un lugar que Sōmai convida a habitar desde o valor.

Ademais de polo seu ritmo pausado, Typhoon Club caracterízase por unha fisicidade nas interpretacións no ronsel dos anteriores filmes do autor, coa particularidade de que aquí a miúdo os planos cumpren unha función de unidade espazo-temporal en que os actores deben moverse coa cámara para que as tomas únicas resulten efectivas. Sirva como exemplo a escena máis abraiante da película, un intercambio concreto entre un alumno e unha alumna nunha aula baleira que dura tres minutos e no que a lente se move sutilmente entre os pupitres para resaltar o acto que está a ser representado. Contrariamente ao que ocorre con frecuencia cos planos secuencia, en Sōmai estes movementos non resultan nada aparatosos, senón perfectamente integrados na acción; busca achegar maior expresividade sen que o verismo que demanda esta escena se vexa prexudicado. O aparato cinematográfico está máis presente nas súas anteriores fitas de xénero, onde realiza un exercicio posmoderno de deconstrución das ficcións de yakuzas, pero é enTyphoon Club onde realmente o depura como marca de estilo que seguirá a desenvolver en posteriores obras.