Puccini

• Share on twitter
• Share on facebook

Elegante e ben executado biopic de época sobre o compositor Giacomo Puccini, con sabor a vetusto melodrama. O filme iníciase co proceso de creación da súa primeira encomenda para o teatro da Scala, en Milán, Edgar (1889). Tras este estrepitoso fracaso, logra remontar con Manon Lescaut (1893), o seu maior éxito, a partir do cal inicia un período de esplendor con obras como La bohème (1896), Tosca (1900) e Madame Butterfly (1904), que foi duramente recibida na súa estrea. A partir de aí a fita ofrece longas elipses para pasar por riba os anos menos produtivos do músico. Detense máis na que sería a última ópera da súa carreira, Turandot (1926), que deixa inacabada polo seu falecemento.

Gallone desenvolve tamén polo miúdo o aspecto romántico da vida de Puccini e mostra a atormentada relación coa súa muller Elvira, á que se di que era continuamente infiel. Estas amantes están representadas no filme pola soprano Cristina Vernini, trasunto de ficción das cantantes ás que Puccini foi próximo. Suxírese tamén unha posible relación cunha criada que o coidou nos seus anos de convalecencia e que acabou suicidándose por desamor, episodio real que enfrontou xudicialmente a Giacamo e Elvira Puccini, co que os guionistas se toman certas licenzas poéticas –recoñecidas nos créditos iniciais– para emparentar os aspectos da vida privada do compositor cos argumentos que aparecen nas súas óperas.

Sen dúbida, o aspecto en que o filme destaca é na súa faceta musical. Aínda que rodada enteiramente nos estudios Cinecittà de Roma –agás por algún exterior tomado pola segunda unidade–, a película móstrase poderosa na construción de grandiosos escenarios que trasladan o espectador ás representacións orixinais das óperas puccinianas. Varios fragmentos son postos en escena con brillante execución grazas ao traballo de arte de Gastone Medin e da incorporación das voces de profesionais da ópera como Gino Sinimberghi ou Nelly Corradi.

O director Carmine Gallone acabou por especializarse neste xénero. De Puccini xa dirixira en 1949 unha versión moderna de La bohème, titulada Addio Mimí!, e levara á pantalla en 1940 Manon Lescaut. De Giuseppe Verdi fixera un biopic homónimo en 1938 e adaptara Rigoletto (1946). A produción de Puccini saíulle ben á Rizzoli Film. A popularidade do filme en Italia permitiulle ao seu director continuar a adaptar para o cinema a obra do compositor. Madame Butterfly (1954), tamén en Technicolor, contou coa coprodución da xaponesa Toho, e Tosca (1956) tivo de protagonista a soprano Franca Duval.