Muerte de un ciclista

Coproducción hispanoitaliana, Bardem mostra nela unha decisiva influencia do Antonioni de Cronaca di un amore (1950), que non se limita á presencia de Lucia Bosé ou a un relativamente similar conflicto argumental, senón que busca activar politicamente certos rasgos da escritura do cineasta italiano (comentarios a través da montaxe e os cambios de plano, composicións con profundidade de campo por medio da cal a lonxanía entre os protagonistas na solitaria paisaxe remarca a culpabilidade e a crise de conciencia...) e incorporalos con éxito a un film que, dadas as circunstancias do pais e as limitacións impostas pola censura trata de ofrecer discurso rexeneracionista pola vía da metáfora. De feito, a posta en evidencia do medo e a inseguridade moral que, rota a precaria estabilidade alcanzada nas súas adulteras relacións (tras atropelar e deixar morrer a un ciclista para non ser descubertos), atenaza a María José, esposa dun rico empresario, e Juan, profesor de universidade, constitúe unha transparente reflexión sobre o desencanto e a necesaria busca de autenticidade persoal e moral dunha xeración que, contándose entre os vencedores do guerra civil e utilizando no seu propio beneficio as prebendas da nova situación, toma conciencia da esencial inxusticia sobre a que esta se asenta.