Las tierras del cielo

• Share on twitter
• Share on facebook

Unha noite. Unha cidade. Madrid. Cinco conversas. Nove personaxes. Contan historias persoais, contan historias inventadas e contan, tamén, unha vella historia que vai de conversa en conversa. É a historia dunha vella película xaponesa. A historia dun panadeiro poeta e unha moza que traballa nunha tenda de alimentación… É unha película feita de imaxes e de palabras. De palabras que crean imaxes. É unha película de persoas que contan unha película e que, ao facelo, reinvéntana. E, ao contala, tamén se contan a si mesmos: quen son, quen quererían ser, quen serán. É unha película nocturna e madrileña en que apenas se ve Madrid. É unha película de actrices e de actores que falan moito e que, non obstante, sempre calan algo. É unha película feita para o espectador e co espectador: para a súa imaxinación, para facer nacer nel o desexo de compartir, o desexo de contala, o desexo de contar.