La jalousie

“(…) a idea tras La Jalousie era que Louis, de 30 anos, interpretara a seu avó a esa idade, de xeito moi similar a como interpretara a seu pai dez anos antes en Les Amants réguliers (2005). Esta cativadora suxeición do paso do tempo, practicable só na esfera do cine, permite ao cineasta revisitar as mesmas situacións en diferentes momentos. De modo similar, Serge Daney, un crítico cuxo apoio foi sempre importante para Garrel, escribiu unha vez que hai unha clase especial de filmes: os filmes que nos miran.

En Les Amants réguliers, Philippe Garrel intentou reconstruír de memoria Actua I, unha curta que fixera en 1968 nas barricadas (dérase por perdida ata o ano pasado). La Jalousie é un remake da súa segunda tentativa como director, Droit de visite (1965), realizada aos 17 anos e baseada en gran parte nas súas propias lembranzas de infancia cando seu pai, actor de teatro, deixou a súa nai por outra muller. (…)

Que estraña, encantadora idea é producir un remake dun home, non só dunha película; buscar no rostro de alguén a quen amas marcas de alguén máis. (…) Que facer cando xa non esteas? Pode un atopar a seu pai nun atesouramento de imaxes, na súa sucesión, no espazo cinematográfico en xeral? É posible recobrar –ou recrear– a teu propio pai na pantalla? Co pai, ao que nunca viu, perdido para sempre nun campo de concentración, Serge Daney continuou a buscalo, a el e a súa pegada, nas películas, porque un crítico de cine non pode facer nada máis. Así que, que debe facer un director de cine daquela? Pois facer películas, por suposto”.

De “Filmé a los ángeles”, por Boris Nelepo, en Lumière.