La cámara de Claire

Ao ritmo que vai Hong Sang-soo aumentando a súa filmografía –La cámara de Claire só é a segunda das tres películas que fixo o ano pasado; en 2018 xa leva outra–, faise cada vez máis necesaria unha carta de navegación para orientármonos entre os seus títulos; esas leas amorosas enchoupadas en soju e malas decisións que vistas dende lonxe poden chegar a se confundir, mais que, malia a súa aparencia semellante, cada unha é tan irrepetible (e deliciosa) coma un bocado de gimbap. Segundo o ton narrativo, a época da rodaxe, o punto de vista do personaxe principal, a ambientación ou a textura da imaxe –Hong alterna con habelencia filmes en cor con outros en branco e negro– poden trazarse varias clasificacións. Por exemplo, La cámara de Claire entraría no grupo de comedias agridoces de tempada primavera-verán con protagonista feminina e ambientación de praia.

Durante o Festival de Cannes de 2016, Hong aproveitou que Isabelle Huppert e Kim Min-hee estaban alí e rodou con elas practicamente ao voo a película menos “cannoise” que hai. Aínda que se ambienta durante o certame e dentro do mundo do cine –Kim é unha axente de vendas despedida en pleno festival tras unha lea amorosa cun cineasta; ambos coñecen ao azar o personaxe de Huppert, unha turista que visita Cannes “por primeira vez” (risos)–, os seus tempos e espazos son alleos por completo ao frenesí circense do Palais des Festivals. Quizais só Hong sexa quen de atopar á beira da Croisette unha biblioteca onde ler un poema de Marguerite Duras ou un can enorme somnolento ao que acariñarlle o lombo; é cuestión de se fixar e prestar atención aos detalles. Como acontece con este filme, lixeiro e volátil en aparencia, que podería incluír un dos dispositivos narrativos máis radicais do coreano. Fixácheste en como muda a historia cada vez que Claire usa a súa cámara?