Curtas Manuel D. Mayo
- 20 min.
O espello
(España, 1995)
Dirección, Guión e Montaxe: Manuel D, Mayo. Producción: Escola de Imaxe e Son. Fotografía: Romano-Aticus López, en cor. Dirección artística: José A. Geada. Música: Carlos Ordóñez. Son: Víctor García Seijo. Infografía: Juan Lesta J.Javier Martin.
Planchito soña co amor dunha «bailarina». Un espello máxico que aparece sorpresivamente na súa vida axudaralle a estar preto dela.
Szewc. Zapateiro
(España, 1996)
Dirección e guión: Manuel D. Mayo. Producción: Escola de Imaxe e Son. Fotografía: Alberto Palacios, Mª Isabel Pouso, en cor. Música: Pablo Costas. Montaxe: Agustín González Pesqueira, Susana Bello Soto. Son: José Manuel Moldes, José Manuel Martínez García. Intérpretes: Manuel Barela, Bárbara Monteagudo, Pilar Santamaría, José Antonio Seoane, Pablo Costas.
Unha xove á que se lle rompe o zapato de camiño ó seu traballo é axudada por un zapateiro da Cidade Vella.
- Ano:1995-1996
- Países de produción: España
Comentario sobre os filmes
Manuel D. Mayo
O espello xurde ó amparo da Escola de Imaxe e Son de A Coruña coma un proxecto de fin de curso de dous dos seus alumnos: do realizador e do director de fotografía. A distribución estase realizando en vídeo, aínda que se trata dun proxecto filmado en 16mm. Supón o primeiro traballo en cine de todo o equipo, e a financiación correu da nosa conta. tempo que temos invertido na producción varía entre os catro meses do director artístico e director de fotografía e o ano do realizador.
Deixemos que falen os grandes:
«Recordade -dicíalles Andrzej Wajda ós alumnos cineastas de Lodz en 1976- unha cousa esencial. A vosa primeira película, sodes vos quen a fai, ipero ela tamén vos fai! Voso nome figurará no reparto. Cando a volvades ver, diredes: ¡Caramba!, así é como eu son... ¡Non o sabía! E a vosa propia película enseñaravos quen sodes, como vos chamades, veredes o voso nome escrito en letras grandes. Ese é o proceso mais importante. E se non vos deixades afogar entre a masa, se non permitides que vos manipulen para que fagades películas coma todo o mundo, terminaredes gañando. Cada película, todo o que abordades, todo pode ser voso. É dicir, novo, diferente, mellor observado, máis verdadeiro. É preciso que sexa realmente voso. Entón, o voso camiño será claro, esplendoroso, cousa que vos desexo. Amén»
Szewc non é un proxecto persoal.
É un punto de partida con forma de homenaxe ó cineasta máis querido por min. Tódolos erros tanto na concepción do guión coma na propia realización foron debidos, en parte, á teima de aproxima-lo traballo duns principiantes ó dun gran mestre. O outro condicionante foi temporal. Esas son as ideas do documental: unha reflexión sobre o paso do tempo, a renovación, que supón a perda de artesáns coma K. Kieslowski dun oficio tan necesitado da súa sensibilidade e emoción. A frase deste documental: «A K. Kieslowski debería xulgalo un tribunal» é unha súplica para que non abandone o cine ;e entenderana iodos aqueles ós que, coma min, ties resulia dificil concebir a sétima arte sen o traballo deste pai.