La verbena de la Paloma

Penetrado dun alento populista saudablemente republicano, a cinta de Perojo transmite amáis fonda solidariedade cara a uns personaxes proletarios cun conflicto minúsculo que se describe e valora en todo momento desde a inequívoca perspectiva de clase, patente mesma no modo exemplar en que se poñen en escena os núme musicais: tal sucede coa famosa romanza de Julián, trapiccuda á imprenta na que está empregado para -a través dunha pertinente montaxe de atraccións digna do mellor cine ruso- xustapoñela coa escena do taller onde Susana cose, ligando con antirromántica radicalidade o intimismo dos sentimentos co escenario público da colectividade productiva. Servido por intérpretes excepcionais, veteranos algúns deles da versión teatral (como Miguel Ligero o Selica Pérez Carpio, celebrada Susana antes de crear a súa memorable Señá Rita), o film é unha obra de beleza deslumbradora, que exhibe un refinamento en vestiario, decorados e «atrezzo» fillos dun deseño de producción de insuperable altura profesional, que recrea a teatralidade desde unha nova perspectiva para articular unha dramaturxia irreductiblemente cinematográfica de minuciosa e traballada historicidade, pero tamén lucidamente exenta da menor nostalxia.