Bloqueo

Ó principio da película, un rótulo introductorio da United Artists pide tontamente ó espectador que «non vexa no guión ningunha alusión ós acontecementos actuais de España»... Pero malia tódalas precaucións de Breen, malia unha cidade imaxinaria e uns uniformes en parte ficticios, raros son os americanos politicamente concienciados que non captan de que ou quen trata (os defensores de Castelmar levan ademais a vestimenta civil e as boinas dos republicanos). Adiviñase sen dificultade de qué lado combate Marco: o seu partido é o do pobo, o das víctimas. En canto ó exército contrario, invisible (agás o interior dun submarino), nunca nomeado, as súas inhumanas actuacións o designan como o verdadeiro «inimigo de España». En certo sentido, Blockade é un film de época propulsado ó presente, outro Zola que hai que descifrar. Sen embargo, a imprecisión desta España de opereta acentuada pola ausencia de referencias explícitas, o ton as veces xocoso e os clichés románticos crean un verdadeiro malestar, pois no momento en que se estrea a película, os fascistas illaron xa a Madrid de Cataluña (mediados de abril de 1938) e a situación dos republicanos vólvese precaria. A película queda tan por debaixo das atrocidades reais da Península Ibérica que resulta case chocante. Pero Hollywood está lonxe dos campos de batalla. Non cabe dúbida de que a obra é bastante irregular e demostra, unha vez máis, que os logros de Dieterle dependen ante todo dun guión ben estruturado.

Pódese reprochar ó film a torpeza da intriga, as súas limitacións rocambolescas, certos decorados de cartón pedra; cousa da que non se privará un sector da crítica en nome de Sierra de Teruel ou Spanish Earth. Pero isto significa perder de vista que Blockade constitue, repitámolo, a única tentativa seria de integrar o conflicto español nunha película de ficción (coa excepción do cine fascista), e que, por conseguinte, se dirixe a un público moi vasto, que non sabe nada dos documentais de Malraux e Ivens. Como sinalan moi xustamente Roffman e Purdy 43 anos máis tarde, « os numerosos críticos contemporáneos que atacaron a Blockade pola súa timidez esquecían o fervor que anima ás súas mellores secuencias». Todo o relacionado cos combates ou o desamparo do pobo - a saber, o que constitúe a razón de ser do film- ten impetu e o poder dramático e lírico de certas imaxes non pode deixar indiferente.

Frank S. Nugent, no «New Yok Times», precisa que «como ninguén agarda que Hollywood tome partido, [Blockade] ofrece o máximo do que pode dar un film americano sobre este tema. O Sr. Wanger mostrou valor indo tan lonxe. Aínda conservando o anonimato dos combatientes, será probablemente castigado pola súa temeridade»

(...) John Ford, vello republicano, fai unha chamada á asamblea [da Conferencia Pola Liberdade da Pantalla] para protestar contra todo movemento nazi ou fascista que pretenda prescribir ós americanos o que deben ver ou non ver, loubando expresamente as cualidades da película, Ford di: «Non vou manifestarme como católico, nin como Cabaleiro de Colón desde hai vinte anos, nin en nome do meu sobriño Francis Ford, combatente en España no batallón «Abraham Lincoln», tampouco en calidade de membro do Sindicato de Directores, senón como simple cidadán. [Blockade é] un espectáculo soberbio (...), unha magnífica testemuña humana».