Aromas de Mimosas

Cando se fai unha película, débense ter claras as intencións. Pode soar contraditorio, xa que as intencións habitan a rexión da intuición, territorio indefinido por definición. Mais é preciso pararse un intre e facerlle unha serie de preguntas directas ao corazón, ese órgano que guía e que nunca engana nin pide nada a cambio. Non se trata só de descubrir a película que queres facer, trátase de entender a película que debes facer: facer cine é decidir o mundo en que queres vivir.

Mais as intencións non son nunca puras, son humanas. E entre a intención primeira que alguén pon á hora de facer unha película e o que finalmente queda reflectido na obra media gran distancia. Un espazo en que a película, a vida e os veos do ego do realizador deciden por riba do propio realizador.

Sobre esta distancia entre as intencións primeiras e a montaxe final da película Mimosas tratarán as cinco sesións de traballo deste obradoiro. Farémolo a través do visionado de catro filmes e de lecturas puntuais das diferentes versións de guión escritas no decurso de catro anos.

Facer unha película é algo así como navegar nun pequeno veleiro, de noite, en medio dun indómito océano. Cómpren faros, guías-espello. Mestres dos que debemos imitar os xestos nobres, o suco decidido. Hai que izar a súa bandeira. Malia o diálogo con eles ser torpe e inocente, aínda que nunca se estea á altura, temos que ousar crérmonos responsables e protectores do tesouro que eles custodiaron coas súas obras: un mundo en que os corazóns dos homes aínda palpitan con forza. Porque protexer o tesouro non é un pracer, é un deber.

Ao longo do obradoiro veremos catro películas de catro mestres que, por motivos diferentes, foron determinantes para min: Roberto Rossellinni, Andrei Tarkovski, Kaneto Shindo e Monte Hellman. Os xestos destes catro mariñeiros afoutos foron clave ao longo dos moitos anos de navegación de Mimosas. Se o compás non funciona, mira as estrelas.