Días color naranja

Días color naranja
(España, 2016)

Dirección e guión: Pablo Llorca. Fotografía: Wiro Berriatúa. Intérpretes: Jorge Ferrer, Astrid Menasanch, Luis Miguel Cintra, Annie Kay Dählstrom. Dur: 76'.

“O Luis Flete, xastre de Jardines Colgantes, recomendaba ao seu interlocutor que -cito de memoria- "non escatimase coa calidade e gozase da diversidade", e, unha vez pasados os anos, acumulados os títulos, podería ser unha boa lenda para o imaxinario escudo de armas de Pablo Llorca, quizais o único cineasta español do que un agarda a súa película anual con renovadas esperanzas.

Llorca leva tempo explorando o mesmo terreo, unha curiosa serie B narrativa e de alento político que agocha non pouca ambición: a de contar custe o que custar, a de armar unha diéxese compacta onde a imaxinación e a bricolaxe de corte wellesiano equilibra os quebrantos da falta de financiamento. En Días color naranja, sen perder, nin o apego económico, nin o xesto demiúrxico, Llorca muda as intrigas polo retrato a intensos golpes de brocha dunha parella moza unida polo azar: cando fallan os avións (aqueles cambios de plano intercontinentais e entre dimensións que tanto gustan ao cineasta) chega o tempo do tren: un movemento máis ben das orixes do cinema (antes das stars); panorámicas, planos/contraplanos, travellings adormecementos.

Non resulta difícil achegar aquí a Llorca ao Linklater de Antes del amanecer, e non só argumental e iconograficamente, xa que tamén se trata agora dunha sentida celebración do desexo por abandonar a liña recta e aceptar o se deixar ir polos meandros da vida e os seus azares partillados na asumida fugacidade. Mais o momento máis belo do filme (e posiblemente deste ano non moi memorable para o cine) poida que llo debamos a un corredor hitchcockiano do que emerxe Luis Miguel Cintra, antigo cómplice de Llorca, memoria en movemento e foto fixa: cantas vidas nunha, como abouxa aquí a historia do cinema e o teatro”.
Alfonso Crespo, 'Del tiempo del interraíl', Diario de Sevilla.