DESPOIS DE ABRIL. CINE PORTUGUÉS 1974-1982

En abril de 2014 cumpríronse 40
anos da Revolução dos Cravos,
tamén doutra “revolución” que
sacudiu os alicerces do cine
portugués. Visto hoxe con perspectiva,
foi todo o cine europeo
o que sufriu unha sacudida, que
no seu momento, se callar, non se percibiu como tal, mais
que, corenta anos despois, habería que considerar xa
como un dos cumios do cine continental ou, para seren
máis exactos, da modernidade cinematográfica europea.
No decurso duns poucos anos (neste ciclo imos reparar en
nove, ata 1982), un país cun nivel de produción moi pequeno
sacou á luz múltiples cineastas, como se estes, os máis
novos, mais tamén algúns veteranos (desde Manoel de
Oliveira aos representantes do Novo Cinema Portugués
dos sesenta: Lopes, Rocha), se contaxiasen dese espírito
“revolucionario”. João César Monteiro estreárase pouco
antes, mais foi neste período cando chegaron as primeiras
películas de Jorge Silva Melo, Antonio Reis e Margarita
Cordeiro, Antonio Seixas Santos ou João Botelho, entre
outros. É unha época de extraordinaria vitalidade en que
se producen máis de 120 películas e en que Portugal se sitúa
na vangarda do cine europeo; unha época e un conxunto
de cineastas e películas que fundan una tradición sen
cuxo coñecemento moito do (bo) que está a acontecer
actualmente no cine portugués resulta inexplicable.
Agradecementos: Sara Moreira, Cinemateca Portuguesa;
João Botelho; Rui Simões; Luis Noronha da Costa; María João
Seixas; Manuel Casimiro Oliveira, Bernard Despomaderes,
Fernando Jorge Santos, Nos; Martin Pawley; Revista Lumière.