Dreams That Money Can Buy

Un filme revolucionario, Soños que o dineiro pode mercar, polémico, estraño, que para George Sadoul "foi a posta en escena de experiencias antigas, pero nunca a anovación dun xénero desaparecido". A xuício do prestixioso historiador francés, o filme de Richter "limitouse a repetir temas e asuntos plásticos vellos de vinte anos e máis". A polémica levantada pola película aínda segue viva e toma diferente corpo segundo sexa a óptica coa que se afronte a análise. En todo caso, hai unanimidade en manifestar que foi a derradeira grande obra vangardista dos anos trinta, algo semellante a unha testemuña ou a unha síntese, que aínda esperta admiración e curiosidade. (...)

A estrutura do filme é explícita. Arranca na rúa das axencias matrimoniais, nas que as manequíns de cera, vestidas de noivas, dan a imaxe dunha vooda standard e tópica. Segue logo o episodio da frustración sexual, na que tanto o xurdimento das imaxes autoritarias molestando sen parar ós amantes, como o título, Water, no que repiten as pantasmas que orixinan as impotencias edípicas. Logo, a paréntese abstracta dos "móbiles" de Calder; e o Sketch Narcise, poema visual e sinfónico sobre o conflicto psíquico das dobles identidades e do doble "eu". Prodúcese unha nova paréntese e sae Marcel Duchamp lembrando algunhas das súas experiencias pasadas, superpón o seu cadro "Desnudo descendendo unha escaleira". discos ópticos, espirais de cores, círculos en roto-releve. E remata con Ruth, Roses and Revolvers, parodia do cine, ó xeito dun discurso sobre a escasa credibilidade da ficción.

Soños que o diñeiro pode mercar dá un conxunto heteroxéneo e variado, como os propios mundos visuais dos autores escollidos para a escenificación de Richter.